Скажи, Странник, скоро уже выйдет твоя книга? Говорили тебе, зря ты ее съел...
Скажи, Странник, скоро уже выйдет твоя книга? Говорили тебе, зря ты ее съел...
За адну вярсту ад вёскі Цераховічы Лыскоўскай воласці Ваўкавыскага павету i цяпер знаходзіцца невялікі гай, пра які ў памяці мясцовых жыхароў захавалася такое паданне. Адзін чалавек, Янка, праязджаў каля гаю ў саму поўнач. Калі ён наблізіўся да акопаў, якія відаць i зараз, дык убачыў вялікую жалезную скрыню, а па абодвух баках яе — двух сабак на ланцугах; на скрыні сядзела дзяўчына i часала валасы, ад якіх шугаў агонь. Дзяўчына з слязьмі стала прасіць Янку падысці да яе i распутаць валасы. За гэта яна абяцала зрабіць яго шчаслівым на ўсё жыццё i сказала, што злыя сабакі не крануць яго. Здзіўлены i спалоханы Янка не адважыўся, аднак, падысці да дзяўчыны, a кінуў ёй свой пояс, каб мацней прывязаць сабак.
Але толькі пояс крануўся дзяўчыны, скрыня загрымела, бразнулі ў ёй грошы, i дзяўчына адчайна войкнула i добра чуваці было, як вымавіла:
— Праклята твая душа адныне да веку, што ты мяне зачапіў: мучылася я сто рокаў, буду мучыцца i яшчэ столькі жа, але i ты не ўваскрэснеш.
3 гэтымі словамі яна правалілася скрозь зямлю разам са скрыняй, сабакамі i Янкавым поясам (865: с.170, №207). Сапраўды Янка застаўся няшчасным на ўсё жыццё, і ягонае няшчасце да гэтага часу ставяць у прыклад іншым.
В одной версте от деревни Тереховичи Лысковской волости Волковысского уезда и теперь находится небольшая роща, о которой в памяти окрестного населения сохранилось такое предание. Один человек, по имени Янка, проезжал близ рощи в самую полночь. Когда он поровнялся с окопами, кои можно видеть и теперь, то увидел большой железный сундук, по обе стороны которого находились две цепные собаки; на сундуке сидела девица и чесала волосы, от которых полыхало пламя. Девица слезно стала просить Янку подойти к ней и распутать волосы, обещая сделать его счастливым на всю жизнь и уверяя, что злые собаки не тронут его. Удивленный и напуганный Янка не решился, однако, подойти к девице, a бросил ей свой пояс, чтобы крепче привязать собак.
Лишь только пояс коснулся девицы, сундук загремел, звякнули в нем деньги, и девица неистово вскрикнула и явственно произнесла следующие слова:
— Проклята твоя душа отныне и во век, что ты меня зацепил: мучалась я сотню лет, буду мучиться и еще столько же, но и ты не воскреснешь.
С этими словами она провалилась сквозь землю вместе с сундуком, собаками и Янковым поясом. Действительно Янка остался несчастным на всю жизнь, и его несчастье до сего дня ставят в пример другим (1557: Т.III, с.427-428, №243).
За адну вярсту ад вёскі Цераховічы Лыскоўскай воласці Ваўкавыскага павету i цяпер знаходзіцца невялікі гай, пра які ў памяці мясцовых жыхароў захавалася такое паданне. Адзін чалавек, Янка, праязджаў каля гаю ў саму поўнач. Калі ён наблізіўся да акопаў, якія відаць i зараз, дык убачыў вялікую жалезную скрыню, а па абодвух баках яе — двух сабак на ланцугах; на скрыні сядзела дзяўчына i часала валасы, ад якіх шугаў агонь. Дзяўчына з слязьмі стала прасіць Янку падысці да яе i распутаць валасы. За гэта яна абяцала зрабіць яго шчаслівым на ўсё жыццё i сказала, што злыя сабакі не крануць яго. Здзіўлены i спалоханы Янка не адважыўся, аднак, падысці да дзяўчыны, a кінуў ёй свой пояс, каб мацней прывязаць сабак.
Але толькі пояс крануўся дзяўчыны, скрыня загрымела, бразнулі ў ёй грошы, i дзяўчына адчайна войкнула i добра чуваці было, як вымавіла:
— Праклята твая душа адныне да веку, што ты мяне зачапіў: мучылася я сто рокаў, буду мучыцца i яшчэ столькі жа, але i ты не ўваскрэснеш.
3 гэтымі словамі яна правалілася скрозь зямлю разам са скрыняй, сабакамі i Янкавым поясам (865: с.170, №207). Сапраўды Янка застаўся няшчасным на ўсё жыццё, і ягонае няшчасце да гэтага часу ставяць у прыклад іншым.
В одной версте от деревни Тереховичи Лысковской волости Волковысского уезда и теперь находится небольшая роща, о которой в памяти окрестного населения сохранилось такое предание. Один человек, по имени Янка, проезжал близ рощи в самую полночь. Когда он поровнялся с окопами, кои можно видеть и теперь, то увидел большой железный сундук, по обе стороны которого находились две цепные собаки; на сундуке сидела девица и чесала волосы, от которых полыхало пламя. Девица слезно стала просить Янку подойти к ней и распутать волосы, обещая сделать его счастливым на всю жизнь и уверяя, что злые собаки не тронут его. Удивленный и напуганный Янка не решился, однако, подойти к девице, a бросил ей свой пояс, чтобы крепче привязать собак.
Лишь только пояс коснулся девицы, сундук загремел, звякнули в нем деньги, и девица неистово вскрикнула и явственно произнесла следующие слова:
— Проклята твоя душа отныне и во век, что ты меня зацепил: мучалась я сотню лет, буду мучиться и еще столько же, но и ты не воскреснешь.
С этими словами она провалилась сквозь землю вместе с сундуком, собаками и Янковым поясом. Действительно Янка остался несчастным на всю жизнь, и его несчастье до сего дня ставят в пример другим (1557: Т.III, с.427-428, №243).
Запісана навучэнцамі Свіслацкай настаўніцкай семінарыі Тараскевічам і Габроўскім у вёсцы Цераховічы Ваўкавыскага павета Гродзенскай губерні. Надрукавана П.В.Шэйнам у 1893 годзе.
Записано учащимися Свислочской учительской семинарии Тараскевичем и Габровским в деревне Тереховичи Волковысского уезда Гродненской губернии. Опубликовано П.В.Шейном в 1893 году.
Comments
Отправить комментарий