Ну что, Странник, может, в Мазандеран махнем? К дэвицам?
Ну что, Странник, может, в Мазандеран махнем? К дэвицам?
За адну вярсту ад вёскі Цераховічы Лыскоўскай воласці Ваўкавыскага павету i цяпер знаходзіцца невялікі гай, пра які ў памяці мясцовых жыхароў захавалася такое паданне. Адзін чалавек, Янка, праязджаў каля гаю ў саму поўнач. Калі ён наблізіўся да акопаў, якія відаць i зараз, дык убачыў вялікую жалезную скрыню, а па абодвух баках яе — двух сабак на ланцугах; на скрыні сядзела дзяўчына i часала валасы, ад якіх шугаў агонь. Дзяўчына з слязьмі стала прасіць Янку падысці да яе i распутаць валасы. За гэта яна абяцала зрабіць яго шчаслівым на ўсё жыццё i сказала, што злыя сабакі не крануць яго. Здзіўлены i спалоханы Янка не адважыўся, аднак, падысці да дзяўчыны, a кінуў ёй свой пояс, каб мацней прывязаць сабак.
Але толькі пояс крануўся дзяўчыны, скрыня загрымела, бразнулі ў ёй грошы, i дзяўчына адчайна войкнула i добра чуваці было, як вымавіла:
— Праклята твая душа адныне да веку, што ты мяне зачапіў: мучылася я сто рокаў, буду мучыцца i яшчэ столькі жа, але i ты не ўваскрэснеш.
3 гэтымі словамі яна правалілася скрозь зямлю разам са скрыняй, сабакамі i Янкавым поясам (865: с.170, №207). Сапраўды Янка застаўся няшчасным на ўсё жыццё, і ягонае няшчасце да гэтага часу ставяць у прыклад іншым.
В одной версте от деревни Тереховичи Лысковской волости Волковысского уезда и теперь находится небольшая роща, о которой в памяти окрестного населения сохранилось такое предание. Один человек, по имени Янка, проезжал близ рощи в самую полночь. Когда он поровнялся с окопами, кои можно видеть и теперь, то увидел большой железный сундук, по обе стороны которого находились две цепные собаки; на сундуке сидела девица и чесала волосы, от которых полыхало пламя. Девица слезно стала просить Янку подойти к ней и распутать волосы, обещая сделать его счастливым на всю жизнь и уверяя, что злые собаки не тронут его. Удивленный и напуганный Янка не решился, однако, подойти к девице, a бросил ей свой пояс, чтобы крепче привязать собак.
Лишь только пояс коснулся девицы, сундук загремел, звякнули в нем деньги, и девица неистово вскрикнула и явственно произнесла следующие слова:
— Проклята твоя душа отныне и во век, что ты меня зацепил: мучалась я сотню лет, буду мучиться и еще столько же, но и ты не воскреснешь.
С этими словами она провалилась сквозь землю вместе с сундуком, собаками и Янковым поясом. Действительно Янка остался несчастным на всю жизнь, и его несчастье до сего дня ставят в пример другим (1557: Т.III, с.427-428, №243).
За адну вярсту ад вёскі Цераховічы Лыскоўскай воласці Ваўкавыскага павету i цяпер знаходзіцца невялікі гай, пра які ў памяці мясцовых жыхароў захавалася такое паданне. Адзін чалавек, Янка, праязджаў каля гаю ў саму поўнач. Калі ён наблізіўся да акопаў, якія відаць i зараз, дык убачыў вялікую жалезную скрыню, а па абодвух баках яе — двух сабак на ланцугах; на скрыні сядзела дзяўчына i часала валасы, ад якіх шугаў агонь. Дзяўчына з слязьмі стала прасіць Янку падысці да яе i распутаць валасы. За гэта яна абяцала зрабіць яго шчаслівым на ўсё жыццё i сказала, што злыя сабакі не крануць яго. Здзіўлены i спалоханы Янка не адважыўся, аднак, падысці да дзяўчыны, a кінуў ёй свой пояс, каб мацней прывязаць сабак.
Але толькі пояс крануўся дзяўчыны, скрыня загрымела, бразнулі ў ёй грошы, i дзяўчына адчайна войкнула i добра чуваці было, як вымавіла:
— Праклята твая душа адныне да веку, што ты мяне зачапіў: мучылася я сто рокаў, буду мучыцца i яшчэ столькі жа, але i ты не ўваскрэснеш.
3 гэтымі словамі яна правалілася скрозь зямлю разам са скрыняй, сабакамі i Янкавым поясам (865: с.170, №207). Сапраўды Янка застаўся няшчасным на ўсё жыццё, і ягонае няшчасце да гэтага часу ставяць у прыклад іншым.
В одной версте от деревни Тереховичи Лысковской волости Волковысского уезда и теперь находится небольшая роща, о которой в памяти окрестного населения сохранилось такое предание. Один человек, по имени Янка, проезжал близ рощи в самую полночь. Когда он поровнялся с окопами, кои можно видеть и теперь, то увидел большой железный сундук, по обе стороны которого находились две цепные собаки; на сундуке сидела девица и чесала волосы, от которых полыхало пламя. Девица слезно стала просить Янку подойти к ней и распутать волосы, обещая сделать его счастливым на всю жизнь и уверяя, что злые собаки не тронут его. Удивленный и напуганный Янка не решился, однако, подойти к девице, a бросил ей свой пояс, чтобы крепче привязать собак.
Лишь только пояс коснулся девицы, сундук загремел, звякнули в нем деньги, и девица неистово вскрикнула и явственно произнесла следующие слова:
— Проклята твоя душа отныне и во век, что ты меня зацепил: мучалась я сотню лет, буду мучиться и еще столько же, но и ты не воскреснешь.
С этими словами она провалилась сквозь землю вместе с сундуком, собаками и Янковым поясом. Действительно Янка остался несчастным на всю жизнь, и его несчастье до сего дня ставят в пример другим (1557: Т.III, с.427-428, №243).
Запісана навучэнцамі Свіслацкай настаўніцкай семінарыі Тараскевічам і Габроўскім у вёсцы Цераховічы Ваўкавыскага павета Гродзенскай губерні. Надрукавана П.В.Шэйнам у 1893 годзе.
Записано учащимися Свислочской учительской семинарии Тараскевичем и Габровским в деревне Тереховичи Волковысского уезда Гродненской губернии. Опубликовано П.В.Шейном в 1893 году.
Comments
Отправить комментарий