Þið kannist við jólaköttinn,

— sá köttur var gríðarstór.

Fólk vissi ekki hvaðan hann kom

eða hvert hann fór.

Hann glennti upp glyrnurnar sínar,

glóandi báðar tvær.

— Það var ekki heiglum hent

að horfa í þær.

Kamparnir beittir sem broddar,

upp úr bakinu kryppa há,

— og klærnar á loðinni löpp

var ljótt að sjá.

Hann veifaði stélinu sterka,

hann stökk og hann klóraði og blés,

— og var ýmist uppi í dal

eða úti um nes.

Hann sveimaði, soltinn og grimmur,

í sárköldum jólasnæ,

og vakti í hjörtunum hroll

á hverjum bæ.

Því var það, að konurnar kepptust

við kamba og vefstól og rokk,

og prjónuðu litfagran lepp

eða lítinn sokk.

Ef mjálmað var aumlega úti,

var ólukkan samstundis vís.

Allir vissu′, að hann veiddi menn,

en vildi ekki mýs.

Því kötturinn mátti ekki koma

og krækja í börnin smá.

— Þau urðu að fá sína flík

þeim fullorðnu hjá.

Og er kveikt var á jólakvöldið

og kötturinn gægðist inn,

stóðu börnin bíspert og rjóð,

með böggulinn sinn.

Hann lagðist á fátæka fólkið,

sem fékk enga nýja spjör

fyrir jólin — og baslaði og bjó

við bágust kjör.

Frá því tók hann ætíð í einu

allan þess jólamat,

og át það svo oftast nær sjálft,

ef hann gat.

Sum höfðu fengið svuntu

og sum höfðu fengið skó,

eða eitthvað, sem þótti þarft,

— en það var nóg.

Því kisa mátti engan eta,

sem einhverja flíkina hlaut. —

Hún hvæsti þá heldur ljót

og hljóp á braut.

Hvort enn er hún til veit ég ekki,

— en aum yrði hennar för,

ef allir eignuðust næst

einhverja spjör.

Þið hafið nú kannske í huga

að hjálpa, ef þörf verður á.

— Máske enn finnist einhver börn,

sem ekkert fá.

Máske, að leitin að þeim sem líða

af ljós-skorti heims um ból,

gefi ykkur góðan dag

og gleðileg jól.