Жудасны персанаж, аб якім распавядаюць у ваколіцах Ельні, ці то балотны агеньчык, што заводзіць людзей ў багну, ці то велічэзная трохмятровая істота з доўгімі, даходзячымі да зямлі кіпцюрыстымі рукамі, ды з галавой, падобнай на конскі чэрап, з адзіным рогам, што свеціцца ў начной цемры.

...агідная пачвара з чорнай скурай амаль без валасоў вышынёю ў тры метры, якая мае нешта накшталт тулава, галавы, рук і ног. Трымаецца на дзвюх тонкіх падагнутых нагах, а рукі, таксама тонкія і даўгія, ледзь не да зямлі, выцягвае наперад і пракладае імі сабе шлях у пералесках, адхінаючы ўбок кустоў’е і дрэўцы. Вільготную чорную скуру пакрываюць язвы і нарывы, поўныя чорнага склізу. Калі Кронак чапляе альшыну, на ёй застаецца след у выглядзе чорнай цвілі, якая можа разрасціся і пагубіць дрэва. Самае жудаснае ў Кронку — яго галава. Уявіце сабе выцягнуты чорны конскі чэрап, на якім плямамі растуць валасы, а замест звычайных зубоў празмерна даўгія і вострыя клыкі, таксама счарнелыя. Цемя вянчае адзін доўгі востры рог, а замест вачэй — пустэча. Легенда распавядае, што Кронак — гэта пякельны дэман, які з'явіўся ў адну з купальскіх начэй у ваколіцах Ельні ды ня змог вярнуцца ў пекла да світання, бо нейкі адчайны чалавек выбіў яму вочы галавешкай з купальскага вогнішча. З тае пары дэман стаў жыхаром балота, хаваўся пад укрывам моху ад сонечнага святла, якое для яго згубна. Ніхто не бачыў Кронка ўдзень, ён выхадзіў са сваіх хованак у змярканні і блукаў па балотных абшарах, выходзячы таксама ў бліжэйшыя пералескі і на палеткі. Ахвярамі Кронка рабіліся няшчасныя, што сутыкнуліся з ім падчас такіх яго блуканняў. Ён папросту без адзінага гуку накідваўся на ахвяру і бязлітасна разрываў чалавека ці жывёлу на часткі, нібы не маючы ніякай мэты, а проста па сваёй жорсткасці. Прадугадаць месца яго з'яўлення было немагчыма, але быў шанс уратавацца. Справа ў тым, што Кронак абапіраўся толькі на слых у сваіх блуканнях, а бачыць нічога ня мог. Тыя, хто сутыкаўся з ім, расказвалі, што сядзелі нібы мышы, баючыся варухнуцца, а Кронак, калі ён нават праходзіў блізка, не мог іх пабачыць ці ўнюхаць.

Многія сумняваліся ў існаванні легендарнага Кронка, прыпісваючы расказы аб сустрэчах з ім выхвальству маладых хлопцаў, а падраныя целы — справам ваўкоў ці мядзведзяў, але легенда пра Кронка жыла, бо ўжо і медзведзяў з ваўкамі павыбівалі, а падраныя целы можа раз на пяць год дзе і знаходзіліся каля балота. Апошні раз Кронка бачылі падчас вайны, калі немцы з гармат білі па балоце, выкурваючы такім чынам партызанскія атрады, якія хаваліся там падчас аблаваў. Дык расказвалі пра цёмную постаць, якая хуткімі рыўкамі мітусліва бегала па палях на мяжы балота, быццам палохаючыся выбухаў. Пасля вайны пра Кронка пачалі забываць, бо ніхто не бачыў нічога падобнага, разадраных целаў таксама не было, а можа і былі, проста людзі звыкліся да такіх відовішчаў за вайну.

Гісторыі пра Кронка нярэдка распавядаюць гіды, якія суправаджаюць турыстаў у паходах па заказніку на тэрыторыі Ельні, аднак на пытанне аб аўтэнтычнасці вобразу гэтага персанажа яны разумна атмоўчваюцца.