Зима близко, Странник, полярный лис стучится в дверь.
Bestiary.us
энциклопедия вымышленных существБыстрый переход
- Рождественский бестиарий Портал посвящён существам и обычаям, относящимся к традиционным зимним праздникам, в центре которых находится Рождество. Подобно многим сверхъестественным существам этого периода, портал появляется в нашем мире только на время, с 5 декабря по 15 февраля.
- Белорусский бестиарий | Беларускі бестыярый | Belarusian Bestiary Мифические существа, духи и демоны белорусского фольклора.
- Городские легенды Cовременная разновидность мифов, как правило, короткие, и, на первый взгляд, правдоподобные (хотя обычно не соответствующие действительности) истории, опирающиеся на современную техническую и общественную реальность, обычно затрагивающие глубинные проблемы и страхи современного общества.
Апівень
Опивень — в белорусской мифологии нечистик, склоняющий людей к пьянству
Apivień — according to the Belarusian mythology, a small demon or imp, which clings to the people, inducing them to drink
Апівень — паводле беларускіх павер'яў нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства
Opiwień — w białoruskim folklorze mały bies, który skłania ludzi do pijaństwa
Опивень — в белорусской мифологии нечистик, склоняющий людей к пьянству
ОпивеньВ белорусской мифологии нечистик, склоняющий людей к пьянству по-русскиApivieńAccording to the Belarusian mythology, a small demon or imp, which clings to the people, inducing them to drink in englishАпівеньПаводле беларускіх павер'яў нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства па-беларускуOpiwieńW białoruskim folklorze mały bies, który skłania ludzi do pijaństwa w polskim
Апівень —
"Он [Кузя] терпеть не мог пьяных. Их Чумичка любит, двоюродный брат. Увидит, вот потеха! Сзади пнет, сбоку толкнет, с другого пихнет, пьяница — в лужу или еще в какую грязь. Лежит и мычит или хрюкает. А Чумичка за нос его теребит и хохочет. Оттого у них носы красные. Это все Чумичка!"
Татьяна Александрова "Домовенок Кузя"
Мировая культура не знает ни одного народа, который не изобрел бы и не употреблял бы некие вещества, приводящие сознание в измененное состояние. Первое место в это нелегком деле по всей вероятности принадлежит алкоголю, производящемуся из самого разнообразного сырья практически на всех континентах. Ну и, понятно, с людьми, злоупотребляющими всем этим, тоже сталкивались везде и во все времена.
Белорусы считали, что человек начинает много пить не просто так. Его к этому подталкивают нечистики, точнее, один вид нечистиков, называемый опи́вень.
Апівень — нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства. Апівень ніколі не прамінае ніводнага застолля. Ён прыстройваецца дзе-небудзь на канцы стала і сочыць за тым, хто і колькі выпівае. Не вельмі пітучых апівень падбухторвае, каб яны як мага больш выпілі. Калі яму гэта не ўдаецца — апівень падсыпае ў чарку нейкага зелля, пасля чаго чалавек робіцца зусім п'яны. Вельмі падабаецца апіўню забаўляцца з п'яніцамі. Ён дражніць іх і скідвае пад стол.
Убачыць апіўня можна толькі на добрым падпітку. Гэта невялічкая істота, парослая цёмнай, рэдкай поўсцю. Галава ў яго па форме нагадвае чалавечую, ды толькі са свіным рылам. Там, дзе павінны быць бровы, у апіўня тырчаць маленькія, як у маладога бычка, рожкі. Ёсць у апіўня хвосцік, закручаны, нібыта ў парсючка. Ножкі з капытцамі. Ходзіць апівень прама або ракам.
Да ўсяго гэтага трэба дадаць, што не было яшчэ і няма на свеце п'яніцы, які б здолеў перапіць апіўня. Колькi б ні выпіў апівень, занадта п'яным не будзе.
Пра чалавека, які шмат п'е, але не п'янее, гавораць, што ён "п'е, як апівень".
Запісаў А.У.Лукша ў Мядзельскім раёне (449: с.463-464)
Опивень — это нечистик (бес, чертенок), который цепляется к людям, склоняя их к пьянству. Опивень никогда не пропускает ни одного застолья. Он пристраивается где-нибудь на конце стола и следит за тем, кто и сколько выпивает. Не очень пьющих опивень подстрекает, чтоб они как можно больше выпили. Если ему это не удается — опивень подсыпает в чарку некое зелье, после чего человек становится совсем пьяным. Любит развлекаться с пьяницами, дразнит их, сбрасывает под стол.
Увидеть опивня можно только будучи сильно навеселе. Это небольшое существо, поросшее темной, редкой шерстью. Голова у него по форме напоминает человеческую, но только со свиным рылом. Там, где должны быть брови, у опивня маленькие, как у молодого бычка, рожки. Есть у него хвостик, закрученный, как у поросенка. Ножки с копытцами. Ходит опивень прямо или раком.
Ко всему этому следует прибавить, что еще не было и нет на свете пьяницы, который смог бы перепить его. Сколько бы не выпил опивень, слишком пьяным он никогда не будет.
Про человека, который много пьет и не пьянеет, говорят, что он пьет как опивень.
Записал А.У.Лукша в Мядельском районе Минской области Беларуси (449: с.463-464)
Бачыш, унучка, усе ў нас у сяле п’юць. Дажа маладыя пачалі. А пачалі і будуць, пакуль у нас жыве Апівень. Гэта яшчэ той чорт. Як прычэпіцца да чалавека, дык хоць галасі. Прычэпіцца ён, і пачынае чалавек выпіваць.
Вот сядзіць кампанія, а Апівень на канец стала сядзе і глядзіць, хто сколькі п’ёт. Еслі чалавек сільна напіваецца, ён яго давядзе да кандыцыі. У яго ёсцяка зелле нейкае, пасля яго чалавек робіцца саўсем п’яным. А патом пачынае гуляць з ім, дражніць, падножкі ставіць, піхае.
Людзі, калі бачаць п’янага, гавораць: "Вот, Апівень забаўляецца. Яго зелле рассыпаецца". Людзі пад "белай гарачкай" расказвалі, як ён выгледзіт: пахожы ён на свінню з людскою галавою. На мордзе бальшы свінны пятак сіняга цвету, як у алкаголіка. Малыя рогі блізка возле броўя. Малы хвост свінячы. Апівеня перапіць нельзя, ён п’е гарэлку, як ваду.
Запісала А.Казлоўская ў вёсцы Глыбоцкае Гомельскага раёна Гомельскай вобласці ад Крукавай Праскоўі Лявонцьеўны, 1925 г.н. (1430: с.16)
Видишь, внучка, все у нас в селе пьют. Даже молодые начали. А начали и будут, пока у нас живет Опивень. Это еще тот черт. Как прицепится к человеку, так хоть плачь. Прицепится он, и начинает человек выпивать.
Вот сидит компания, а Опивень на конец стола сядет и смотрит, кто сколько пьет. Если человек сильно напивается, он его доведет до кондиции. У него есть же зелье какое-то, после него человек становится совсем пьяным. А потом начинает играть с ним, дразнить, подножки ставит, толкает.
Люди, когда видят пьяного, говорят: "Вот, Опивень развлекается. Его зелье рассыпается". Люди под "белой горячкой" рассказывали, как он выглядит: похож он на свинью с человеческой головой. На морде большой свиной пятак синего цвета, как у алкоголика. Маленькие рога близко возле бровей. Маленький хвост свинячий. Опивеня перепить нельзя, он пьет водку, как воду.
Записала А.Козловская в деревне Глыбоцкое Гомельского района Гомельской области Беларуси от Крюковой Прасковьи Леонтьевны, 1925 г.р. (1430: с.16)
According to the Belarusian mythology, Apivień is small demon or imp, which clings to the people, inducing them to drink.
Апівень — нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства. Апівень ніколі не прамінае ніводнага застолля. Ён прыстройваецца дзе-небудзь на канцы стала і сочыць за тым, хто і колькі выпівае. Не вельмі пітучых апівень падбухторвае, каб яны як мага больш выпілі. Калі яму гэта не ўдаецца — апівень падсыпае ў чарку нейкага зелля, пасля чаго чалавек робіцца зусім п'яны. Вельмі падабаецца апіўню забаўляцца з п'яніцамі. Ён дражніць іх і скідвае пад стол.
Убачыць апіўня можна толькі на добрым падпітку. Гэта невялічкая істота, парослая цёмнай, рэдкай поўсцю. Галава ў яго па форме нагадвае чалавечую, ды толькі са свіным рылам. Там, дзе павінны быць бровы, у апіўня тырчаць маленькія, як у маладога бычка, рожкі. Ёсць у апіўня хвосцік, закручаны, нібыта ў парсючка. Ножкі з капытцамі. Ходзіць апівень прама або ракам.
Да ўсяго гэтага трэба дадаць, што не было яшчэ і няма на свеце п'яніцы, які б здолеў перапіць апіўня. Колькi б ні выпіў апівень, занадта п'яным не будзе.
Пра чалавека, які шмат п'е, але не п'янее, гавораць, што ён "п'е, як апівень".
Запісаў А.У.Лукша ў Мядзельскім раёне (449: с.463-464)
Apivień is a character that is well-known in folk tales and imagined by Belarusians as an demon who picks on people in all possible ways under different pretexts. He is especially fond of feasts during which he watches how much alcohol everyone drinks and entices those who are not given to drinking to drink more. If he is not successful at that he adds a stupefying potion to their drink and the person loses his human look. Apivień likes to make fun of those who are sprung powerfully. He teases them, puts them in various funny, sometimes even obscene positions, makes them quarrel, brawl, fight or simply pushes them under the table.
Apivień can be seen only by those who are considerably drunk. He is said to be a small creature covered with dark thin hair. His head is similar to human, but for a snout and little horns as those of a young bull-calf in place of the eyebrows. Apivień has a curly tail as that of a piglet and hoofed legs. He walks on two legs or on his fours.
It is stated that there is no drunkard in the whole world that could outdrink Apivień. As for the devil himself, no matter how much he might drink he will be never drunk.
A person that drinks much but doesn't get drunk is said to drink as Apivień (Apivokh, Apivosha).
Collected by A.U.Luksha in Myadzyel District of Minsk Region of Belarus (762: p.34)
This character is mentioned in the folk tales of different regions. The issue of hard drinking is widely discussed in proverbs and sayings: "Vodka will make the mind poor", "Vodka makes the mind shallow", "First he says, 'Cheers! Cheers!' And then he is knocked out", "Where there is a drink, there is a quarrel" "When drunk, he is ready to fight with the tsar, and after he sleeps himself sober he is afraid of hen", "He drank as hard as he could but now he is unable to move", "He sits there drunk as a grass-snake" (American equivalent is "he sits there as drunk as a skunk"), "He is first to have a drink but last to get to work" (762: p.34).
Сусветная культура не ведае а ні воднага народу, які не вынайшаў бы і не ўжываў бы нейкія рэчывы, якія прыводзяць свядомасць у зменены стан. Першае месца ў гэтай нялёгкай справе па ўсёй верагоднасці належыць алкаголю, які выраблялі з самай разнастайнай сыравіны практычна на ўсіх кантынентах. Ну і, зразумела, з людзьмі, якія злоўжываюць усім гэтым, таксама сутыкаліся ўсюды і ва ўсе часы.
Беларусы лічылі, што чалавек пачынае шмат піць не так сабе. Яго да гэтага подштурхоўваюць нячысцікі, дакладней, асобны від нячысцікаў, якія зваўся апівень.
Апівень — нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства. Апівень ніколі не прамінае ніводнага застолля. Ён прыстройваецца дзе-небудзь на канцы стала і сочыць за тым, хто і колькі выпівае. Не вельмі пітучых апівень падбухторвае, каб яны як мага больш выпілі. Калі яму гэта не ўдаецца — апівень падсыпае ў чарку нейкага зелля, пасля чаго чалавек робіцца зусім п'яны. Вельмі падабаецца апіўню забаўляцца з п'яніцамі. Ён дражніць іх і скідвае пад стол.
Убачыць апіўня можна толькі на добрым падпітку. Гэта невялічкая істота, парослая цёмнай, рэдкай поўсцю. Галава ў яго па форме нагадвае чалавечую, ды толькі са свіным рылам. Там, дзе павінны быць бровы, у апіўня тырчаць маленькія, як у маладога бычка, рожкі. Ёсць у апіўня хвосцік, закручаны, нібыта ў парсючка. Ножкі з капытцамі. Ходзіць апівень прама або ракам.
Да ўсяго гэтага трэба дадаць, што не было яшчэ і няма на свеце п'яніцы, які б здолеў перапіць апіўня. Колькi б ні выпіў апівень, занадта п'яным не будзе.
Пра чалавека, які шмат п'е, але не п'янее, гавораць, што ён "п'е, як апівень".
Запісаў А.У.Лукша ў Мядзельскім раёне (449: с.463-464)
Бачыш, унучка, усе ў нас у сяле п’юць. Дажа маладыя пачалі. А пачалі і будуць, пакуль у нас жыве Апівень. Гэта яшчэ той чорт. Як прычэпіцца да чалавека, дык хоць галасі. Прычэпіцца ён, і пачынае чалавек выпіваць.
Вот сядзіць кампанія, а Апівень на канец стала сядзе і глядзіць, хто сколькі п’ёт. Еслі чалавек сільна напіваецца, ён яго давядзе да кандыцыі. У яго ёсцяка зелле нейкае, пасля яго чалавек робіцца саўсем п’яным. А патом пачынае гуляць з ім, дражніць, падножкі ставіць, піхае.
Людзі, калі бачаць п’янага, гавораць: "Вот, Апівень забаўляецца. Яго зелле рассыпаецца". Людзі пад "белай гарачкай" расказвалі, як ён выгледзіт: пахожы ён на свінню з людскою галавою. На мордзе бальшы свінны пятак сіняга цвету, як у алкаголіка. Малыя рогі блізка возле броўя. Малы хвост свінячы. Апівеня перапіць нельзя, ён п’е гарэлку, як ваду.
Запісала А.Казлоўская ў вёсцы Глыбоцкае Гомельскага раёна Гомельскай вобласці ад Крукавай Праскоўі Лявонцьеўны, 1925 г.н. (1430: с.16)
W białoruskim folklorze Opiwień jest mały bies, który skłania ludzi do pijaństwa:
Апівень — нячысцік, які чапляецца да людзей, схіляючы іх да п'янства. Апівень ніколі не прамінае ніводнага застолля. Ён прыстройваецца дзе-небудзь на канцы стала і сочыць за тым, хто і колькі выпівае. Не вельмі пітучых апівень падбухторвае, каб яны як мага больш выпілі. Калі яму гэта не ўдаецца — апівень падсыпае ў чарку нейкага зелля, пасля чаго чалавек робіцца зусім п'яны. Вельмі падабаецца апіўню забаўляцца з п'яніцамі. Ён дражніць іх, скідвае пад стол і інш.
Убачыць апіўня можна толькі на добрым падпітку. Гэта невялічкая істота, парослая цёмнай, рэдкай поўсцю. Галава ў яго па форме нагадвае чалавечую, ды толькі са свіным рылам. Там, дзе павінны быць бровы, у апіўня тырчаць маленькія, як у маладога бычка, рожкі. Ёсць у апіўня хвосцік, закручаны, нібыта ў парсючка. Ножкі з капытцамі. Ходзіць апівень прама або ракам.
Да ўсяго гэтага трэба дадаць, што не было яшчэ і няма на свеце п'яніцы, які б здолеў перапіць апіўня. Колькi б ні выпіў апівень, занадта п'яным не будзе.
Пра чалавека, які шмат п'е, але не п'янее, гавораць, што ён "п'е, як апівень".
Запісаў А.У.Лукша ў Мядзельскім раёне (449: с.463-464)
Opiwień nigdy nie przepuszcza ani jednej uczty. On czuwa, kto i ile pije. Dodaje państwu więcej alkoholu, a do tego kto nie pije — nalewa jakiś eliksir, po którym człowiek staje się zupełnie pijany. Lubi się bawić z pijacy, drażni ich, resetuje pod stół.
Zobaczyć go można tylko będąc mocno pijany. To mała istota, pokryta ciemnej, rzadkiej sierści. Głowa jego kształtem ludzka, ale ma wińskie ryło. Zamiast brwi ma małe, jak u młodego byczka, rogi. On ma ogon, skręcony jak u prosiaka. Ma kopyta na nogach, i hodzi bezpośrednio lub na czworakach.
Jeszcze nie było i nie ma na świecie pijacy, który mógłby pić więcej niego. Ile by nie wypił Opiwień, zbyt pijany nigdy nie będzie.
O człowieku, który dużo pije i nie jest pijany, mówią, że on pije jak Opiwień.
Nagrane przez А.U.Luksza, Rejon miadzielski w obwodzie mińskim (449: s.463-464)
Статус статьиСтатус артыкулаStatus artykułuСтатус статтіArticle status:
Штучка (минимум инфы, как правило из одного источника, по существу просто попавшемуся под руку, с большой вероятностью, что больше о нем не найти)
Подготовка статьиПадрыхтоўка артыкулаPrzygotowanie artykułuПідготовка статтіArticle by:
Адрес статьи в интернетеАдрас артыкулу ў інтэрнэцеAdres artykułu w internecieАдрес статті в інтернетіURL of article: //bestiary.us/opiven
Культурно-географическая классификация существ:
Культурна-геаграфічная класіфікацыя істот:
Kulturalno-geograficzna klasyfikacja istot:
Культурно-географічна класифікація істот:
Cultural and geographical classification of creatures:
Ареал обитания:
Арэал рассялення:
Areał zamieszkiwania:
Ареал проживання:
Habitat area:
Псевдо-биологическая классификация существ:
Псеўда-біялагічная класіфікацыя істот:
Pseudo-biologiczna klasyfikacja istot:
Псевдо-біологічна класифікація істот:
Pseudo-biological classification of creatures:
Физиологическая классификация:
Фізіялагічная класіфікацыя:
Fizjologiczna klasyfikacja:
Фізіологічна класифікація:
Physiological classification:
Форумы:
Форумы:
Fora:
Форуми:
Forums:
Еще? Еще!
Анчутка — в восточнославянской мифологии мелкий бес, чертенок с утиными чертами и лысой как у татарчонка головой
Черти — в славянском фольклоре злые духи
Кикимора — в славянской мифологии беспокойный домашний дух исключительно женского пола, жена или сестра домового
Баган — в белорусской мифологии дух-хранитель домашнего рогатого скота
Хихитун — в белорусской мифологии нечистик, который смеется в тот момент, когда с человеком случается несчастье
Бадюля — в белорусской мифологии некий дух, склоняющий человека к бродяжничеству
Пасечник — в украинском, белорусском и польском фольклоре дух пасеки, исчезающей после смерти человека, который заключил договор с этим духом
Сербай — в белорусском и литовском фольклоре антропоморфное существо, персонификация голода
Лойма — в белорусской мифологии коварный лесной или болотный дух исключительно женского пола
Церковный грим — в скандинавском и английском фольклоре дух в облике устрашающего черного зверя или карлика, следящий за благосостоянием отдельной церкви
Хут — в фольклоре северной Беларуси домовой дух-обогатитель, близкий огненному змею, домовому цмоку, латышскому путису и литовскому айтварасу
Дикие люди — понятие народной демонологии, обозначающее различных лесных существ чудесной, "дивной" природы
Смоляной черт — в фольклоре белорусского Полесья, особый черт, сопровождающий смоляной промысел: ночью в облике черного козла, днем — под видом начальника смолярни
Таргылтыш — по представлениям марийцев, опасный одноглазый дух леса, которым становится душа умершего неестественной смертью грешника
Улишица — по белорусскому поверью, лесная или водяная демоница, обросшая коровьими волосами, с небольшим хвостом, широким приплюснутым носом, красными глазами, и широким, чуть ли не до ушей ртом
Русалки — в славянской мифологии духи водоемов, в которых превращаются умершие девушки, утопленницы, некрещёные дети
Водяной — в славянской мифологии злой дух, воплощение стихий воды как отрицательного и опасного начала
Вий — воспетый Гоголем персонаж восточнославянского фольклора, чей смертоносный взгляд скрыт под огромными веками
Зюзя — в белорусской мифологии дух зимы, воплощение холода, а также локальный аналог Деда Мороза
Comments
Допиться до зелёных чёртиков - это о нём?
Наверное да. )
Хех. Да, именно этот зверь у нас на Мядельщине постоянно буянит :)
Еще знаю там одних старушек в одной деревушке, которые пьют как опивень и не пьянеют. Нос токмо чуть покраснеет и все, больше никакого эффекта ))
P.S. Самогонка у них хорошая :)
Отправить комментарий