Помни, Странник: коровы бойся спереди, коня — сзади, а химеры — со всех сторон!
Помни, Странник: коровы бойся спереди, коня — сзади, а химеры — со всех сторон!
Согласно записей из деревни Шо Глубокского района Витебской области Беларуси, чудовище в облике летающего толстоголового безрогого теленка:
А вот яшчэ вам раскажу. Я не знаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той сарай за сенам, бо мужык павешаўся, а карова блізка. І сабярэць у карзіну, а утрам запаліць свет і гэта сена карове паложыць, а ўжо ў пуню яна не шла. І гаворыць: «Вышла на волю, стаю, а чую нехта ідзець. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі, а там дужа наклон бальшы. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька… І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — гаворыць, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не басні, не сказкі, мусіць, ёй плоха са страху стала. І гаворыць: «Расчыніліся дзьверы ва ўсю і ажно хлопнулі па сцяне, выскаквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж». Яна гаворыць, што быў не пахож на сабаку — бальшы, як цялёнак. А яна гаворыць, што добра відзела на снягу — галава таўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая таўстая, а на нагах чобаты, а хвост, гаворыць, доўгі, ну на канцы задзёрнуты. А рог не было. Гаворыць: «І каля хаты, і каля сцежкі прайшоў, а я разглядзелася, што ён у бульбу не палез і паляцеў — відзела доўгі хвост, які па снягу пацягнуўся». Я ў такое не веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
А вот еще вам расскажу. Я не знаю, как это было у моей сестрицы, и боялась она идти в тот сарай за сеном, ведь мужик повесился, а корова близко. И соберет в корзину, а утром зажжет свет и это сено корове положит, а уж на сеновал она не шла. И говорит: «Вышла наружу, стою, а слышу, кто-то идет. Открывается дверь с той поветочки*, а там очень наклон большой. Вот немножечко приоткрылись эти двери, а у нас собачка была черненькая, звали Филька... и я подумала, что он не откроет этих дверей, а тогда, — говорит, — открылась дверь во всю».
Это никакие не басни, не сказки, наверное, ей плохо со страха стало. И говорит: «Распахнулась дверь во всю и даже хлопнула по стене, выскакивает из этой поветки какой-то, ну, не Филька же». Она говорит, что был не похож на собаку — большой, как теленок. А она говорит, что хорошо видела на снегу — голова толстая, а шея коротенькая. Здесь шея такая толстая, а на ногах сапоги, а хвост, говорит, длинный, да на конце вздернутый. А рогов не было. Говорит: «И возле избы, и у тропинки прошел, а я разглядела, что он в картошку не полез и улетел — видела длинный хвост, который по снегу потянулся». Я в такое не верю.
Записали Т.Володина и В.Лобач в 2007 году в деревне Шо Глубокского района Витебской области Беларуси от Жаворонок Зои Николаевны, 1953 г.р. (1178: с.89-90)
Паводле запісаў з вёскі Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці Беларусі, пачвара ў абліччы лятаючага таўстагаловага бязрогага цяля:
А вот яшчэ вам раскажу. Я не знаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той сарай за сенам, бо мужык павешаўся, а карова блізка. І сабярэць у карзіну, а утрам запаліць свет і гэта сена карове паложыць, а ўжо ў пуню яна не шла. І гаворыць: «Вышла на волю, стаю, а чую нехта ідзець. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі, а там дужа наклон бальшы. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька… І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — гаворыць, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не басні, не сказкі, мусіць, ёй плоха са страху стала. І гаворыць: «Расчыніліся дзьверы ва ўсю і ажно хлопнулі па сцяне, выскаквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж». Яна гаворыць, што быў не пахож на сабаку — бальшы, як цялёнак. А яна гаворыць, што добра відзела на снягу — галава таўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая таўстая, а на нагах чобаты, а хвост, гаворыць, доўгі, ну на канцы задзёрнуты. А рог не было. Гаворыць: «І каля хаты, і каля сцежкі прайшоў, а я разглядзелася, што ён у бульбу не палез і паляцеў — відзела доўгі хвост, які па снягу пацягнуўся». Я ў такое не веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
А вось яшчэ вам распавяду. Я не ведаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той хлеў за сенам, бо мужык павесіўся, а карова блізка. І збярэ ў кошык, а раніцай запаліць святло і гэта сена карове пакладзе, а ўжо ў пуню яна не ішла. І кажа: «Выйшла вонкі, стаю, а чую, нехта ідзе. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі*, а там вельмі нахіл вялікі. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька... І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — кажа, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не байкі, не казкі, напэўна, ёй дрэнна са страху стала. І кажа: «Расчыніліся дзверы ва ўсю і нават грукнулі па сцяне, выскоквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж". Яна кажа, што быў не падобны на сабаку — вялікі, як цяля. А яна кажа, што добра бачыла на снезе — галава тоўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая тоўстая, а на нагах боты, а хвост, кажа, доўгі, ды на канцы кірпаты. А рагоў не было. Кажа: «І каля хаты, і ў сцежкі прайшоў, а я разгледзела, што ён у бульбу не палез і паляцеў — бачыла доўгі хвост, які па снезе пацягнуўся». Я ў такое ня веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
Comments
Отправить комментарий