Скажи, Странник, скоро уже выйдет твоя книга? Говорили тебе, зря ты ее съел...
Скажи, Странник, скоро уже выйдет твоя книга? Говорили тебе, зря ты ее съел...
Согласно записей из деревни Шо Глубокского района Витебской области Беларуси, чудовище в облике летающего толстоголового безрогого теленка:
А вот яшчэ вам раскажу. Я не знаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той сарай за сенам, бо мужык павешаўся, а карова блізка. І сабярэць у карзіну, а утрам запаліць свет і гэта сена карове паложыць, а ўжо ў пуню яна не шла. І гаворыць: «Вышла на волю, стаю, а чую нехта ідзець. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі, а там дужа наклон бальшы. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька… І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — гаворыць, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не басні, не сказкі, мусіць, ёй плоха са страху стала. І гаворыць: «Расчыніліся дзьверы ва ўсю і ажно хлопнулі па сцяне, выскаквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж». Яна гаворыць, што быў не пахож на сабаку — бальшы, як цялёнак. А яна гаворыць, што добра відзела на снягу — галава таўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая таўстая, а на нагах чобаты, а хвост, гаворыць, доўгі, ну на канцы задзёрнуты. А рог не было. Гаворыць: «І каля хаты, і каля сцежкі прайшоў, а я разглядзелася, што ён у бульбу не палез і паляцеў — відзела доўгі хвост, які па снягу пацягнуўся». Я ў такое не веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
А вот еще вам расскажу. Я не знаю, как это было у моей сестрицы, и боялась она идти в тот сарай за сеном, ведь мужик повесился, а корова близко. И соберет в корзину, а утром зажжет свет и это сено корове положит, а уж на сеновал она не шла. И говорит: «Вышла наружу, стою, а слышу, кто-то идет. Открывается дверь с той поветочки*, а там очень наклон большой. Вот немножечко приоткрылись эти двери, а у нас собачка была черненькая, звали Филька... и я подумала, что он не откроет этих дверей, а тогда, — говорит, — открылась дверь во всю».
Это никакие не басни, не сказки, наверное, ей плохо со страха стало. И говорит: «Распахнулась дверь во всю и даже хлопнула по стене, выскакивает из этой поветки какой-то, ну, не Филька же». Она говорит, что был не похож на собаку — большой, как теленок. А она говорит, что хорошо видела на снегу — голова толстая, а шея коротенькая. Здесь шея такая толстая, а на ногах сапоги, а хвост, говорит, длинный, да на конце вздернутый. А рогов не было. Говорит: «И возле избы, и у тропинки прошел, а я разглядела, что он в картошку не полез и улетел — видела длинный хвост, который по снегу потянулся». Я в такое не верю.
Записали Т.Володина и В.Лобач в 2007 году в деревне Шо Глубокского района Витебской области Беларуси от Жаворонок Зои Николаевны, 1953 г.р. (1178: с.89-90)
Паводле запісаў з вёскі Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці Беларусі, пачвара ў абліччы лятаючага таўстагаловага бязрогага цяля:
А вот яшчэ вам раскажу. Я не знаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той сарай за сенам, бо мужык павешаўся, а карова блізка. І сабярэць у карзіну, а утрам запаліць свет і гэта сена карове паложыць, а ўжо ў пуню яна не шла. І гаворыць: «Вышла на волю, стаю, а чую нехта ідзець. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі, а там дужа наклон бальшы. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька… І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — гаворыць, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не басні, не сказкі, мусіць, ёй плоха са страху стала. І гаворыць: «Расчыніліся дзьверы ва ўсю і ажно хлопнулі па сцяне, выскаквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж». Яна гаворыць, што быў не пахож на сабаку — бальшы, як цялёнак. А яна гаворыць, што добра відзела на снягу — галава таўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая таўстая, а на нагах чобаты, а хвост, гаворыць, доўгі, ну на канцы задзёрнуты. А рог не было. Гаворыць: «І каля хаты, і каля сцежкі прайшоў, а я разглядзелася, што ён у бульбу не палез і паляцеў — відзела доўгі хвост, які па снягу пацягнуўся». Я ў такое не веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
А вось яшчэ вам распавяду. Я не ведаю, як гэта было ў маёй сястрыцы, і баялася яна ісці ў той хлеў за сенам, бо мужык павесіўся, а карова блізка. І збярэ ў кошык, а раніцай запаліць святло і гэта сена карове пакладзе, а ўжо ў пуню яна не ішла. І кажа: «Выйшла вонкі, стаю, а чую, нехта ідзе. Адчыняюцца дзверы з той паветачкі*, а там вельмі нахіл вялікі. Вот трошачкі паадчыніліся гэтыя дзверы, а ў нас сабачка быў чорненькі, звалі Філька... І я падумала, што ён не адчыніць гэтых дзвярэй, а тады, — кажа, — адчыніліся дзверы ва ўсю».
Гэта ніякія не байкі, не казкі, напэўна, ёй дрэнна са страху стала. І кажа: «Расчыніліся дзверы ва ўсю і нават грукнулі па сцяне, выскоквае з гэтай паветкі нейкі, ну, не Філька ж". Яна кажа, што быў не падобны на сабаку — вялікі, як цяля. А яна кажа, што добра бачыла на снезе — галава тоўстая, а шыя кароценькая. Тут шыя такая тоўстая, а на нагах боты, а хвост, кажа, доўгі, ды на канцы кірпаты. А рагоў не было. Кажа: «І каля хаты, і ў сцежкі прайшоў, а я разгледзела, што ён у бульбу не палез і паляцеў — бачыла доўгі хвост, які па снезе пацягнуўся». Я ў такое ня веру.
Запісалі Т.Валодзіна і Ў.Лобач у 2007 годзе ў вёсцы Шо Глыбоцкага раёна Віцебскай вобласці ад Жаваранак Зоі Мікалаеўны, 1953 г.н. (1178: с.89-90)
Comments
Отправить комментарий